اگر عزاداری ها برای شهادت حضرت حسین رضی الله عنه و یارانش، "هدف" است به نظر می رسد این هدف محقق شده و بیشتر از این نمی توان انتظار داشت! انرژی فراوانی که مردم داوطلبانه و یا حتی شاید متظاهرانه در این روزها و شب ها آزاد می کنند، اگر برای آبادانی شهرها به کار می رفت، شهرهای ایران از رفاه و نظافت چیزی از شهرهای مدرن امروز دنیا کم نداشت! خیابان و کوچه های این روزهای کشور نشان می دهد که این عزاداری ها به منبع انرژی بزرگی متصل است ولی به درستی معلوم نیست برآیند این انرژی ها کدام چرخ را به حرکت وامی دارد؟ از دیگر سود آن چنان که آموزه های دینی گوشزد می کند همه این اعمال مذهبی صرفا باید وسیله ای باشد برای نزدیک شدن به خدا که اگر در مورد عزاداری های محرم نیز این معیار به سنجش آید، پاسخ به چند سئوال می تواند به کج راهه رفتن یا نرفتن عزاداری ها را مشخص کرد: /ااین عزاداری ها به چه میزان حس ستم ستیزی را در مردم زنده می کند؟این عزاداری ها تا چه حد ذلت ناپذیری را ترویج می کند؟این عزاداری ها تا چه حد به کار نانِ دین خوردن می آید؟این عزاداری ها تا چه حد مردم را برای بازستاندن حق مظلوم از ظالم "متحد" می کند بی هراس از غم در اقلیت بودن؟این عزاداری ها کدام ظالم را از تکرار کربلا، از تکرار قربانی کردن مخالفان به ناجوانمردانه ترین شیوه ها، پشیمان می کند؟این عزاداری ها برای اقامه نماز، به عنوان ستون دین، تا کجا پیش می رود؟ سایر معروف ها را تا چه حد جان می دهد و منکرها را تا کجا پس می زند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر