بهمن مرادی
درچند روز گذشته، از گوشه و کنار اخباری مبنی بر خاکسپاری شهدای گمنام، در این دانشگاه وآن میدان بگوش میرسد و دانشگاه تهران هم در ایام امتحانات وتعطیلات آخر هفته به این جمع پیوست. کاری که پیشتر حتی در میان اعتراضات دانشجویان دانشگاه شریف و اصفهان وشهرکُرد و بی میلی دانشجویان علم وصنعت و دیگر دانشگاه ها، با اقتدار انجام شده بود. همه حکومت های مذهبی در طول تاریخ، از هرچه رنگ و بوی معنویت دارد برای خود نردبانی می سازند و بر فراز ملت هایشان می ایستند. اما چه شده که حکومت جمهوری اسلامی حتی از بازمانده استخوان های شهدا هم نمی گذرد و اینچنین پیکر شهدا را سوخت موتور دیکتاتوری خود می کند؟
پروژه خاکسپاری شهدا، اواخر دولت دوم خاتمی از طرف نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه ها وبسیج دانشجویی مطرح شده بود، لیکن تا پایان دولت خاتمی، مقاومت وزارت علوم وانجمن های اسلامی و شوراهای صنفی دانشجویان مانع از اجرایی شدن آن شده بود. دولت احمدی نژاد اما کاری به اعتراضات دانشجویان و نظرسنجی و این چیزها ندارد و با کمک گروه فشار و نیروهای سازماندهی شده بسیج، این طرح را به سرانجام رساند.
حکومت جمهوری اسلامی، همواره بدنبال پایگاهی در دانشگاه هاست تا با استفاده از آن، دانشگاهها را تحت کنترل و سیطره خود داشته باشد. این نقش را پیش از دوم خرداد، دفتر تحکیم وحدت بخوبی بازی می کرد. پس از دوم خرداد 76 انجمن های اسلامی بطور کامل از دست اقتدارگرایان خارج شد و بسیج دانشجویی بصورت کاملا رسمی مامور پیگیری منویات نهاد رهبری وسپاه پاسداران در دانشگاه شد و اگر انجمن اسلامی رنگ و بوی سیاسی داشت، اینبار گروهی وابسته به سپاه و با ماهیتی شبه نظامی در برابر جنبش دانشجویی علم شد. با این حال تنفر عمومی دانشجویان از این گروه مانع از گسترده شدن آن مانند دفتر تحکیم وحدت بوده وهست وجمهوری اسلامی را به فکر ایجاد پایگاهی انداخته که با تغییر دولت و حتی حکومت، کسی یارای برچیدن آن را نداشته باشد.
دولت نظامی سیاست امامزاده سازی را در شرایطی که امامزاده ای وجود ندارد در قالبی جدید به اجرا گذاشته و برای این کار چه چیزی بهتر است از استخوان های چند شهید گمنام که مدعی خاصی جز خود حکومت ندارد؟ ابتدا چند مزار کوچک می سازند، چند وقت بعد مزار می شود آرامگاه و کم کم آرامگاه می شود بارگاه و امامزاده و بسیجیان هم آنجا را تبدیل به پایگاهی می کنند برای تجمعات و جذب نیرو و فریب دانشجویان. از سوی دیگر، به بهانه دیدار از مزار شهدا، نیروهای غیردانشگاهی را هر وقت که بخواهند وارد دانشگاه ها می کنند. این وسط نه حرمت خون شهدا اهمیتی برای آقایان دارد و نه پاسداری از ارزش های دفاع مقدس. جمهوری اسلامی شهید می کارد تا استشهادی برداشت کند. نه شهادت طلب در راه وطن، بلکه همین دانشجویانی که سر بزنگاه ها به آقای خامنه ای لبیک می گویند و برای حکم جهاد ولی فقیه، طومار استشهادیون را امضا می کنند و در این راه پرخطر! ودرمیان صفیر گلوله های رژیم صهیونیستی! حتی حاضرند تا فرودگاه مهرآباد یا امام خمینی هم بروند!
نکته ای هم که نباید از آن غافل شد، مخالفت اکثریت قریب به اتفاق دانشجویان، حتی برخی از دانشجویان بسیجی و مذهبی با دفن شهدا در دانشگاه است که متاسفانه بدلایل مختلفی که مجال پرداختن به آن در اینجا نیست، این مخالفت تبدیل به اعتراضات عملی نمی شود. هرچند حتی اگر تجمع و تحصن هم برگزار کنند،- همچون دانشجویان شریف دانشگاه صنعتی شریف- باز هم این برنامه صورت خواهد گرفت.
پروژه خاکسپاری شهدا، اواخر دولت دوم خاتمی از طرف نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه ها وبسیج دانشجویی مطرح شده بود، لیکن تا پایان دولت خاتمی، مقاومت وزارت علوم وانجمن های اسلامی و شوراهای صنفی دانشجویان مانع از اجرایی شدن آن شده بود. دولت احمدی نژاد اما کاری به اعتراضات دانشجویان و نظرسنجی و این چیزها ندارد و با کمک گروه فشار و نیروهای سازماندهی شده بسیج، این طرح را به سرانجام رساند.
حکومت جمهوری اسلامی، همواره بدنبال پایگاهی در دانشگاه هاست تا با استفاده از آن، دانشگاهها را تحت کنترل و سیطره خود داشته باشد. این نقش را پیش از دوم خرداد، دفتر تحکیم وحدت بخوبی بازی می کرد. پس از دوم خرداد 76 انجمن های اسلامی بطور کامل از دست اقتدارگرایان خارج شد و بسیج دانشجویی بصورت کاملا رسمی مامور پیگیری منویات نهاد رهبری وسپاه پاسداران در دانشگاه شد و اگر انجمن اسلامی رنگ و بوی سیاسی داشت، اینبار گروهی وابسته به سپاه و با ماهیتی شبه نظامی در برابر جنبش دانشجویی علم شد. با این حال تنفر عمومی دانشجویان از این گروه مانع از گسترده شدن آن مانند دفتر تحکیم وحدت بوده وهست وجمهوری اسلامی را به فکر ایجاد پایگاهی انداخته که با تغییر دولت و حتی حکومت، کسی یارای برچیدن آن را نداشته باشد.
دولت نظامی سیاست امامزاده سازی را در شرایطی که امامزاده ای وجود ندارد در قالبی جدید به اجرا گذاشته و برای این کار چه چیزی بهتر است از استخوان های چند شهید گمنام که مدعی خاصی جز خود حکومت ندارد؟ ابتدا چند مزار کوچک می سازند، چند وقت بعد مزار می شود آرامگاه و کم کم آرامگاه می شود بارگاه و امامزاده و بسیجیان هم آنجا را تبدیل به پایگاهی می کنند برای تجمعات و جذب نیرو و فریب دانشجویان. از سوی دیگر، به بهانه دیدار از مزار شهدا، نیروهای غیردانشگاهی را هر وقت که بخواهند وارد دانشگاه ها می کنند. این وسط نه حرمت خون شهدا اهمیتی برای آقایان دارد و نه پاسداری از ارزش های دفاع مقدس. جمهوری اسلامی شهید می کارد تا استشهادی برداشت کند. نه شهادت طلب در راه وطن، بلکه همین دانشجویانی که سر بزنگاه ها به آقای خامنه ای لبیک می گویند و برای حکم جهاد ولی فقیه، طومار استشهادیون را امضا می کنند و در این راه پرخطر! ودرمیان صفیر گلوله های رژیم صهیونیستی! حتی حاضرند تا فرودگاه مهرآباد یا امام خمینی هم بروند!
نکته ای هم که نباید از آن غافل شد، مخالفت اکثریت قریب به اتفاق دانشجویان، حتی برخی از دانشجویان بسیجی و مذهبی با دفن شهدا در دانشگاه است که متاسفانه بدلایل مختلفی که مجال پرداختن به آن در اینجا نیست، این مخالفت تبدیل به اعتراضات عملی نمی شود. هرچند حتی اگر تجمع و تحصن هم برگزار کنند،- همچون دانشجویان شریف دانشگاه صنعتی شریف- باز هم این برنامه صورت خواهد گرفت.
پیک نت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر