به قصد فتح دانشگاه زیر تابوت شهدا را گرفته اند
دکتر (پزشک) مهدی خزعلی در وبلاگ خود یادداشتی در باره دفن شهید در دانشگاه نوشته است. به کنایه و احتیاط حقایقی را طرح کرده است، اما در پایان نوشته خزعلی و در میان پیام هائی که تقریبا مضمون همه آنها تکراری است، یک شیر پاک خورده ای لابد با توجه به پیوند حوزه و دانشگاه در جمهوری اسلامی پرسیده است: چرا در حوزه های علمیه شهید دفن نمی کنند؟
اما نوشته خزعلی:
"استفاده ابزاری از شهدا از یک سو و اعتراض دانشجویان به استفاده ابزاری از شهید موجب شد که خواسته یا نا خواسته به ساحت مقدس شهدا اسائه ادب شود... شهدا با استبداد مبارزه کردند و هرگز راضی نیستند که نام و یادشان بهانه ای برای سرکوب و برخورد با دانشجویان شود. از سوی دیگر دانشجویان نیز از جنس همین شهدا هستند و روزی باید راه آنان را ادامه دهند. بر روی نیمکت هایی می نشینند که شهدا می نشستند و فریادی سر می دهند که شهدا سر در آن راه دادند، قطعاً دانشجو و استاد شهیدشان را در آغوش گرفته و چون گل می بویند، اگر اعتراضی است نه بر مهمانی شهداست - که آنان صاحب البیت اند - نگران موجودات دوپایی هستند که می خواهند زیر تابوت شهید وارد دانشگاه شوند. همان کسانی که 16 آذر - روز شهدای دانشجو - جرات ندارند به خیابان 16 آذر بیایند و امروز زیر تابوت شهیدی را گرفته و لا اله الا الله گویان می‌خواهند سنگر دانشگاه را فتح کنند. غافل از این که شهید نور است، چراغ هدایت است، خون است در رگهای دانشجو، سنگری است برای استاد، گلی است که هر کجا بکارید گلستان می شود و دانشجو اگر به این شهدا اقتدا کند، کار شما بسی دشوارتر است !
امروز کسانی از شهدا استفاده ابزاری می کنند که در گذشته هم آنان را ابزاری برای به قدرت رسیدن خود می دانستند. کسانی که خود و فرزندانشان رنگ جبهه را ندیدند، آنروزها که شهدا را به مسلخ می‌فرستادند خود در پشت جبهه پایه های کرسی ریاست و قدرت را بر استخوان شهدا خراطی می کردند!
من شهدا را به روی چشم جای می دهم
" رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست "
و آنان را صاحبان این خانه و مرز و بوم می شناسم، ملک و حکومت را از آنان می دانم و معتقدم قبل از دانشگاه و کوه و امامزاده بایستی شهدا را در کانون های قدرت وارد کرد، تا بدانیم حکومتی که در دست ماست مرهون ایثار و جانبازی شهداست، بدانیم که جمهوری اسلامی بر شانه های 230 هزار شهید و یک میلیون مجروح و جانباز استوار است !
باید شهدا را در بیت رهبری، خبرگان، مجمع تشخیص مصلحت نظام، ریاست جمهوری، قوه قضاییه، مجلس و تمامی وزارتخانه ها دفن کرد، باید سر راه هر وزیری شهیدی دفن کرد، تا بداند برای رسیدن به وزارت پای بر خون شهدا نگذارد ! باید هر صبح مسئولین با عبور از مرقد شهید با او پیمان بندند که راه آنان را در مبارزه با استبداد ادامه داده و خود دچار غرور ، تکبر و استبداد رای نشوند .
دکتر (پزشک) مهدی خزعلی در وبلاگ خود یادداشتی در باره دفن شهید در دانشگاه نوشته است. به کنایه و احتیاط حقایقی را طرح کرده است، اما در پایان نوشته خزعلی و در میان پیام هائی که تقریبا مضمون همه آنها تکراری است، یک شیر پاک خورده ای لابد با توجه به پیوند حوزه و دانشگاه در جمهوری اسلامی پرسیده است: چرا در حوزه های علمیه شهید دفن نمی کنند؟
اما نوشته خزعلی:
"استفاده ابزاری از شهدا از یک سو و اعتراض دانشجویان به استفاده ابزاری از شهید موجب شد که خواسته یا نا خواسته به ساحت مقدس شهدا اسائه ادب شود... شهدا با استبداد مبارزه کردند و هرگز راضی نیستند که نام و یادشان بهانه ای برای سرکوب و برخورد با دانشجویان شود. از سوی دیگر دانشجویان نیز از جنس همین شهدا هستند و روزی باید راه آنان را ادامه دهند. بر روی نیمکت هایی می نشینند که شهدا می نشستند و فریادی سر می دهند که شهدا سر در آن راه دادند، قطعاً دانشجو و استاد شهیدشان را در آغوش گرفته و چون گل می بویند، اگر اعتراضی است نه بر مهمانی شهداست - که آنان صاحب البیت اند - نگران موجودات دوپایی هستند که می خواهند زیر تابوت شهید وارد دانشگاه شوند. همان کسانی که 16 آذر - روز شهدای دانشجو - جرات ندارند به خیابان 16 آذر بیایند و امروز زیر تابوت شهیدی را گرفته و لا اله الا الله گویان می‌خواهند سنگر دانشگاه را فتح کنند. غافل از این که شهید نور است، چراغ هدایت است، خون است در رگهای دانشجو، سنگری است برای استاد، گلی است که هر کجا بکارید گلستان می شود و دانشجو اگر به این شهدا اقتدا کند، کار شما بسی دشوارتر است !
امروز کسانی از شهدا استفاده ابزاری می کنند که در گذشته هم آنان را ابزاری برای به قدرت رسیدن خود می دانستند. کسانی که خود و فرزندانشان رنگ جبهه را ندیدند، آنروزها که شهدا را به مسلخ می‌فرستادند خود در پشت جبهه پایه های کرسی ریاست و قدرت را بر استخوان شهدا خراطی می کردند!
من شهدا را به روی چشم جای می دهم
" رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست "
و آنان را صاحبان این خانه و مرز و بوم می شناسم، ملک و حکومت را از آنان می دانم و معتقدم قبل از دانشگاه و کوه و امامزاده بایستی شهدا را در کانون های قدرت وارد کرد، تا بدانیم حکومتی که در دست ماست مرهون ایثار و جانبازی شهداست، بدانیم که جمهوری اسلامی بر شانه های 230 هزار شهید و یک میلیون مجروح و جانباز استوار است !
باید شهدا را در بیت رهبری، خبرگان، مجمع تشخیص مصلحت نظام، ریاست جمهوری، قوه قضاییه، مجلس و تمامی وزارتخانه ها دفن کرد، باید سر راه هر وزیری شهیدی دفن کرد، تا بداند برای رسیدن به وزارت پای بر خون شهدا نگذارد ! باید هر صبح مسئولین با عبور از مرقد شهید با او پیمان بندند که راه آنان را در مبارزه با استبداد ادامه داده و خود دچار غرور ، تکبر و استبداد رای نشوند .
پیک نت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر