مسلمانان باید در کارهایشان از ریا وخودنمایی بپرهیزند وازاینکه مردم
آنان را مدح کنند و یا رضایت مردم را به دست آورند ،بدور باشند ؛ چرا
که با ریا و خودنمایی ، تایید و خشنودی خداوندمحقق نمی شود و آنان
باید عملی را انجام بدهند که موجب رضایت خداوند شود؛گر چه مردم از
آن عمل ناخشنودباشندوازعملی که مردم ازآن رضایت دارند ولی خداوند
از آن ناخشنود است، بر حذر باشند.ولی این موضوع به این معنا نیست
که دعوتگران به نارضایتی مردم،احتمام نورزند وعلاقه ای به خشنودی
مردم نداشته باشند ؛ بلکه درحقیقت با ایجاد رضایت ، اعتماد واطمینان
آنان راجلب کرده است،اطمینان و اعتماد مردم به دعوتگران نیز، چیزی
ضروری و مطلوب است ، ولی در عین آنان نباید در مواردی که خداوند
از کار ایشان خشنود نیست ، آنا ن به خاطر خشنودی مردم آن را انجام
دهند. بلکه دعوتگران حتی ازمواردی که انجام دادن آن،برای همه مباح
است ولی زمینه رابرای تردیدوایجاد شبهه ازطرف دشمنان ناحق، فراهم
می سازد،باید پرهیز کنند.همواره در بین مردم کسانی هستند که اتهامات
را از طرف دشمن بدون دلیل می پذیرند وآن را تایید می کنند.بنا براین ،
پیشگیری از شبهات و حتی ترک عمل مباحی که موجب سلب اعتماد
شود، بر دعوتگران واجب است . خداوند متعال ، نبی اکرم (ص) را از
فراگیری ودانش نوشتن و خواندن بر حذر داشته است ، با اینکه تعلم و
یادگیری خواندن و نوشتن ، امری است مباح ولی این منع به خاطر آن
است که کافران واهل باطل،حضرت رسول(ص)رامتهم به نوشتن قرآن ،
بر اساس اطلاع وی از کتابهای آسمانی سابق نکنند .همچنانکه خداوند
متعال می فرماید :وَ مَا کُنتَ تَتلُوا مِن قَبلِهِ مِن کِتَابٍ وَ لَا تَخُطُّهُ بِیَمینِکَ
اِذاً لَارَتَابَ اَلمُبطِلُوُن(عنکبوت/۴۸)( تو پیش از قرآن،کتابی نمی خواندی
وبا دست راست خود چیزی نمی نوشتی که اگر چنین می شدوتو مطالعۀ
کتب می کردی وچیزی می نوشتی وبلاخره سواد می داشتی باطل گرایان
به شک و تردید می افتادند)در تفسیر این آیه چنین آمده است که اگر تو
پیغمبر،سواد خواندن ونوشتن خوب را داشتی ، باطل گرایان در قرآن و
نبوت تو مشکوک می شدند و می گفتند شاید قرآن ، حاصل علم و دانش
او باشد که با توجه به اطلاع از کتابهای آسمانی سابق آن را نگاشته
است،ولی آنان به امّی بودن حضرت رسول( ص)واقف بودند و حضرت
پیامبر (ص) مدت مدیدی در بین آنان به صورت امّی زندگی کرده است و
بعد از آن ، قرآن که عاجز کنندۀ تمام نویسندگان و خوانندگان است، بر
پیامبر(ص)نازل شد وچه بسا اگرحضرت رسول سواد نوشتن و خواندن
داشت ، در نبوت آن حضرت و قرآن شبهه ایجاد می کردند .بنابراین اُمّی
قرار گرفتن حضرت رسول (ص) شُبهه ها را از اذهان زدود.
(تفسیرزمخشری ج3،ص 458 )
آنان را مدح کنند و یا رضایت مردم را به دست آورند ،بدور باشند ؛ چرا
که با ریا و خودنمایی ، تایید و خشنودی خداوندمحقق نمی شود و آنان
باید عملی را انجام بدهند که موجب رضایت خداوند شود؛گر چه مردم از
آن عمل ناخشنودباشندوازعملی که مردم ازآن رضایت دارند ولی خداوند
از آن ناخشنود است، بر حذر باشند.ولی این موضوع به این معنا نیست
که دعوتگران به نارضایتی مردم،احتمام نورزند وعلاقه ای به خشنودی
مردم نداشته باشند ؛ بلکه درحقیقت با ایجاد رضایت ، اعتماد واطمینان
آنان راجلب کرده است،اطمینان و اعتماد مردم به دعوتگران نیز، چیزی
ضروری و مطلوب است ، ولی در عین آنان نباید در مواردی که خداوند
از کار ایشان خشنود نیست ، آنا ن به خاطر خشنودی مردم آن را انجام
دهند. بلکه دعوتگران حتی ازمواردی که انجام دادن آن،برای همه مباح
است ولی زمینه رابرای تردیدوایجاد شبهه ازطرف دشمنان ناحق، فراهم
می سازد،باید پرهیز کنند.همواره در بین مردم کسانی هستند که اتهامات
را از طرف دشمن بدون دلیل می پذیرند وآن را تایید می کنند.بنا براین ،
پیشگیری از شبهات و حتی ترک عمل مباحی که موجب سلب اعتماد
شود، بر دعوتگران واجب است . خداوند متعال ، نبی اکرم (ص) را از
فراگیری ودانش نوشتن و خواندن بر حذر داشته است ، با اینکه تعلم و
یادگیری خواندن و نوشتن ، امری است مباح ولی این منع به خاطر آن
است که کافران واهل باطل،حضرت رسول(ص)رامتهم به نوشتن قرآن ،
بر اساس اطلاع وی از کتابهای آسمانی سابق نکنند .همچنانکه خداوند
متعال می فرماید :وَ مَا کُنتَ تَتلُوا مِن قَبلِهِ مِن کِتَابٍ وَ لَا تَخُطُّهُ بِیَمینِکَ
اِذاً لَارَتَابَ اَلمُبطِلُوُن(عنکبوت/۴۸)( تو پیش از قرآن،کتابی نمی خواندی
وبا دست راست خود چیزی نمی نوشتی که اگر چنین می شدوتو مطالعۀ
کتب می کردی وچیزی می نوشتی وبلاخره سواد می داشتی باطل گرایان
به شک و تردید می افتادند)در تفسیر این آیه چنین آمده است که اگر تو
پیغمبر،سواد خواندن ونوشتن خوب را داشتی ، باطل گرایان در قرآن و
نبوت تو مشکوک می شدند و می گفتند شاید قرآن ، حاصل علم و دانش
او باشد که با توجه به اطلاع از کتابهای آسمانی سابق آن را نگاشته
است،ولی آنان به امّی بودن حضرت رسول( ص)واقف بودند و حضرت
پیامبر (ص) مدت مدیدی در بین آنان به صورت امّی زندگی کرده است و
بعد از آن ، قرآن که عاجز کنندۀ تمام نویسندگان و خوانندگان است، بر
پیامبر(ص)نازل شد وچه بسا اگرحضرت رسول سواد نوشتن و خواندن
داشت ، در نبوت آن حضرت و قرآن شبهه ایجاد می کردند .بنابراین اُمّی
قرار گرفتن حضرت رسول (ص) شُبهه ها را از اذهان زدود.
(تفسیرزمخشری ج3،ص 458 )
منبع : وبلاگ حیات امت اسلام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر